مینو بدیعی: این مشکل سر دراز دارد!

او در ادامه می‌گوید: از آن سال‌ها بسیاری از خبرنگاران حق بیمه نداشتند و در خیلی موارد به شکل حق‌التحریر کار می‌کردند اما حقوقی دریافت نمی‌کردند. موارد متعددی می‌شناسم و با این قبیل خبرنگاران ارتباط داشتم. حداقل حقوق برای کسی که کار فکری دارد و برای تهیه گزارش و خبر زحمت زیادی بکشد از همان گذشته بسیار آزاردهنده بود.

این روزنامه‌نگار پیشکسوت درباره امنیت روحی و روانی خبرنگاران نیز تصریح می‌کند: اغلب خبرنگاران از همان گذشته، غیر از اینکه امنیت شغلی و حرفه‌ای نداشتند به اشکال گوناگون مورد تحقیر و برخورد نادرست قرار می‌گرفتند؛ حال چه از طرف ساختار تحریریه و چه از سوی مصاحبه‌شوندگان و مقامات مسئول که گاه رفتارهای بدی داشتند. این مساله ارتباطی هم به جناح سیاسی ندارد و بیشتر وجه فرهنگی و اجتماعی آن پررنگ بود. در حقیقت به شکلی که عصر ما به این حرفه نگاه آرمان‌گرایانه ای داشت، دیگر اینگونه نبود و این جنبه‌ها را هم با خودش داشت.

بدیعی یادآور می‌شود: مسئله این است، از همان زمانی که آقای صارمی در افغانستان توسط طالبان به شهادت رسید، خبرنگاران امنیت جانی نداشتند. خبرنگاران به مناطق پرخطر برای خبر می‌رفتند اما حمایت چندانی نمی‌شدند. البته این مسئله محدود به ایران نیست؛ بلکه معضلی جهانی است و بسیاری از خبرنگاران در جنگ‌ها، انقلاب‌ها و کودتاها کشته می‌شوند و هر ساله آمار آنها توسط فدراسیون بین‌المللی روزنامه‌نگاران اعلام می‌شود.

این روزنامه‌نگار باسابقه سپس درباره‌ی تاثیرات نبود امنیت شغلی و مشکلات معیشتی بر روحیه خبرنگاران و همچنین کار حرفه‌ای آنها، به آمار خودکشی در این زمینه اشاره می‌کند و می‌گوید: این اتفاق در نسل گذشته کمتر بود و متاسفانه در نسل‌های جوان امروز بیشتر شده است. وقتی یک خبرنگار و گزارش‌نویس موفق خودکشی کند، معیار بدی برای جامعه است و تنها دلیل آن‌را می‌توان دغدغه‌های روحی و فشارهای روانی دانست.

وی با اشاره به مشکلات معیشتی روزنامه‌نگاران که از گذشته همواره وجود داشته است، یادآور می‌شود: از آن سال‌ها ملاک خاصی برای میزان تعیین دستمزدها برای خبرنگاران وجود نداشت و تا آنجا که می‌دانم و در اغلب روزنامه‌ها بودم ـ چه اصلاح طلب و چه اصول‌گرا ـ این رسانه‌ها ملاکشان برای دستمزد مشخص نبود و بر اساس قانون کار یک خبرنگار صفر کیلومتر با یک کارگر ساده برابری می‌کرد. در حالی‌ که این مقایسه نمی‌توانست درست باشد! خبرنگاری که دانشگاه رفته، در رشته مورد نظر تحصیل کرده درست نیست چنین معیار و مقایسه‌ای در قبال او صورت بگیرد و این، مشکلات معیشتی متعددی را ایجاد کرده بود.

بدیعی سپس به طرح طبقه‌بندی مشاغل در رسانه‌ها اشاره می‌کند که می‌تواند نتیجه بهتری را در راستای امنیت شغلی و معیشتی خبرنگاران به همراه داشته باشد و می‌افزاید: طرح طبقه‌بندی و رتبه‌بندی مشاغل پیش از این در کیهان و اطلاعات سابق انجام می شد و با همکاری وزارت کار بر روی آن کار شد. این طرح باید در تمام روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها آن هم متناسب با تورم و افزایش سطح زندگی و … در نظر گرفته شود.

وی تاکید می‌کند: امنیت شغلی باید در هر شرایطی توسط سازمان و رسانه مربوطه اتفاق بیفتد. انجمن صنفی روزنامه‌نگاران باید طرح‌هایی را در مورد حقوق و دستمزد خبرنگاران و همینطور بالا بردن سطح رفاهی تهیه و آن را در اختیار وزارت کار و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی قرار دهد.

این روزنامه‌نگار پیشکسوت با بیان اینکه بین دانشگاه و رسانه باید ارتباط تنگاتنگی وجود داشته باشد، می‌گوید: در حال حاضر رشته روزنامه‌نگاری در دانشگاه‌ها تدریس می‌شود اما باید ارتباط همه‌جانبه و مستقیمی بین دانشگاه‌ها در رشته علوم ارتباطات و روزنامه‌نگاری با رسانه‌ها ایجاد شود و رسانه‌ها نیروهای جوان خود را از همان دانشگاه‌ها دریافت و حمایت کنند. بین دانشگاه‌ها و رسانه‌ها باید همکاری مشترکی وجود داشته باشد و نیروهای جوان هم حمایت شوند. با نوشتن لایحه‌های مختلف برای رسانه‌ها سنگ‌اندازی نکنند که همه ایجاد مانع برای فعالیت خبرنگاران است. اعتبار و شأن حرفه  خبرنگاری باید بیشتر حفظ شود و این انجن صنفی روزنامه‌نگاران است که باید این وظایف را انجام دهند.

به گزارش ایسنا، مینو بدیعی ‌سال ۵۰ در رشته روزنامه‌نگاری در مؤسسه عالی مطبوعات به تحصیل مشغول شد و بعد از دو سال به پیشنهاد برخی از استادان دانشکده و به همراه برخی دیگر از همکلاسی‌هایش همانند حسین قندی، مهدی فرقانی و نوشابه امیری، برای تجربه عملی این حرفه به تحریریه روزنامه‌ «کیهان» رفت. او پس از فارغ‌التحصیلی در سال ۵۶ به صورت رسمی به روزنامه «کیهان» جذب شد و تا سال ۷۸ نیز به کار خود در این روزنامه‌ ادامه داد.

لینک کوتاه: https://khabarnegaranvaresane.ir/?p=13876