یک چکه عبرت به قلم یک خبرنگار؛ نوروزی همراه با مهمانی "ناحبیب"

نوروز سال گذشته جهانیان و به طبع آن، ایرانی ها با مفهوم جدیدی در زندگی خود روبرو شدند که نه تنها جسم بلکه روح و روان شان را نشانه گرفت، “کرونا” ویروسی کوچک و منحوس که با همان جثه ریز خود چنان تاخت و تازی راه انداخته که یکسال است روح و روان آدمیان را به تاراج برده است. اما در این میان، برخوردها با این مهمان ناخوانده ” ناحبیب” طی دو نوروز تفاوت هایی دارد‌ . سال پیش تازه در اوایل شیوع ویروس بودیم و تصمیمات بسیار سریع و ناشی از موقتی بودن حضور آن بود. تصمیماتی که تبعات اقتصادی آن برای بسیاری از کسب و کارهای کشور هنوز جبران نشده است، تعطیلی بسیاری از مشاغل به ویژه آنهایی که ایام منتهی به پایان سال، اوج‌شکوفایی شان است از تالارهای عروسی و رستوران ها گرفته تا دست فروشانی که چشم شان به آخرین روزهای سال دوخته شده بود تا مخارج چند ماه شان را کسب کنند. در صورتی که امسال و تا لحظه نگارش این یادداشت نه تنها خبری از تعطیلات گسترده صنوف نیست بلکه از حدود یک ماه قبل از نوروز بازار دست فروشان داغ است. تفاوت دیگر در همین نقطه بروز می کند، سال گذشته برخورد مردم بعد از حدود یک ماه از شیوع اولیه کرونا جدی تر از این روزها بود و بعید نبود حتی اگر تمام بازارهای خرید هم‌باز می شد، از ترس مبتلا شدن استقبال چندانی به عمل می آمد بر خلاف امسال که علیرغم شیوع جهش های بدتری از ویروس و هشدارهای فراوان ، رنگ و بوی خریدهای نوروزی انگار هیچ بویی از کرونا ویروس ندارد. اواخر سال قبل و تا پایان نوروز ۹۹، تمامی مسافرت ها چه با وسیله شخصی و چه با وسایل حمل و نقل عمومی به مبادی داخل و خارج از کشور لغو شد و حتی بوستان ها نیز از تیغ تعطیلی در امان نماند ، ورودی بسیاری از روستاها و شهرهای کشور با همکاری نهادهای مردمی و نظامی و انتظامی برای افراد غیر بومی بسته شد و انصافا همکاری خوبی نیز از طرف مردم صورت گرفت . اما پس از پایان تعطیلات و با بازگشایی صنایع و کسب و ‌کارها ، حجم زیادی از مسافرانی که به ویژه در شهر تهران هر روزه باید از وسایل حمل و نقل عمومی و در راس آن قطار شهری استفاده می کردند پس از مدتی مجددا افزایش تعداد مبتلایان و قربانیان را در پی داشت، معضلی که متاسفانه هنوز هم ادامه دارد ، جا داشت و جا دارد مدیران مربوطه در خصوص تامین بودجه فوری برای افزایش تعداد قطارها و واگن های مترو اقدام کنند اما متاسفانه با انداختن توپ به زمین مردم و بیان این که دور همی های خانوادگی باعث افزایش آمار بیماران و فوتی ها است، از مسولیت های خود شانه خالی می کنند. حال آن که چقدر دور همی سراغ دارید که این چنین شلوغ و نفس به نفس هم باشد و از طرفی هر روز تکرار شود در حالی که در متروی تهران هر روز جمعیت زیادی وارد فضایی با تهویه بسیار نامناسب می شوند ، از افرادی که برای کسب روزی هر روز مجبور است که با مترو به سرکار برود و بعدازظهر برگردد و در این فضای شلوغ چه انتظاری دارید که فاصله اجتماعی رعایت شود و با وجود عطسه و سرفه افراد هیچ اتفافی هم نیافتد. از طرفی خیلی ها اتومبیل شخصی ندارد و یا بدلیل مصرف زیاد بنزین در ترافیک و برخی هم به علت هزینه بالای طرح ترافیک نمی توانند با ماشین شخصی به سرکار بروند یا از تاکسی استفاده کنند و ناچار مترو برایشان بهترین گزینه است.
از سویی سال پیش کارشناسان اظهار می کردند که با گرم‌شدن هوا ، ویروس ضعیف می شد و حتی وعده پایان درگیری تا فصل گرما را می دادند اما محقق نشدن آن وعده ها و طولانی شدن مدت زمان درگیری باعث شد برخی مردم خسته شوند و آرام آرام نسبت به رعایت دقیق پروتکل ها بی تفاوت شوند.
به هرحال و با کمال تاسف امسال که بعد از نوروز سخت سال گذشته می توانست با برنامه های شادی همراه باشد، باز هم با نحس ترین ویروس تاریخ بشریت همراه هستیم و با اینکه سخت گیری ها مانند سال پیش نیست اما همه باید مراقب حال خود، خانواده، اطرافیان و هم وطنان مان باشیم تا به امید خدا و با طرح واکسیناسیون از این روزهای خسته کننده ک ملال آور عبور کنیم.
در پایان از تلاش های بی وقفه و فداکارانه کادر سلامت کشور و خانواده های صبورشان از صمیم قبل تشکر و قدردانی و یاد شهدای سلامت طی این یکسال سخت را گرامی می داریم. روحشان شاد و قرین آرامش ابدی باد.

حمید رضاپور