ی٫ آذر ۴ام, ۱۴۰۳

خبرنگاران و رسانه

حاوی اخبار صنف خبرنگاران، اصحاب مطبوعات و رسانه‌های کشور

امیرحیدری: هر اثر چاپ شده‌ای می‌تواند به بخشی از تاریخ تبدیل شود

1 دقیقه خوانده شده
پایگاه خبری تحلیلی «خبرنگاران و رسانه» در نظر دارد با تولید گفت‌وگوهای تجربه‌نگارانه با پیشکسوتان و فعالان رسانه‌ای به منظور پشتیبانی از دانش تولید شده و اندوخته‌های بزرگان و اهل فن که حاصل آزمون و خطاهای فراوانی بوده است، و انعکاس آنها در این عرصه کمک حال جامعه بزرگ رسانه‌ای کشور باشد.
امیرحیدری: هر اثر چاپ شده‌ای می‌تواند به بخشی از تاریخ تبدیل شود

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خبرنگاران و رسانه؛ این بار گفت‌وگویی را با آقای امیر حیدری از فعالان رسانه‌ای استان البرز ترتیب داده‌ایم که حاصل این مصاحبه کوتاه، اختصاصی و صمیمانه در پی می‌آید:

 

لطفاً به عنوان اولین سئوال از بیوگرافی خودتان برای مخاطبین این پایگاه خبری بگوئید:

امیرحیدری هستم و فعالیت رسانه‌ای‌ام را از دفتر نمایندگی یکی روزنامه‌های سراسری در غرب استان تهران به عنوان خبرنگار از پاییز سال ۷۹ شروع کردم و به مرور زمان به عنوان سرپرست برخی از روزنامه‌ها و هفته‌نامه‌ها در غرب استان تهران فعالیت کردم، در سال ۸۷ سردبیر هفته‌نامه «خبر هفته»، سال ۸۸ سردبیر هفتهنامه پیام البرز و پس از آن سردبیر هفته‌نامه آرمان جوان تا سال ۹۴ بودم، در همان سال تقریبا به فاصله چند ماه موفق به دریافت پروانه انتشار یک ماهنامه و یک هفته‌نامه شدم که امروز آن هفته‌نامه با تغییر وضعیت انتشار تبدیل به روزنامه «آرمان میهن» و ماهنامه تبدیل به هفته‌نامه «انتخاب مردم» شده است و اکنون افتخار این را دارم که صاحب امتیاز و مدیرمسئول این نشریات باشم.

از چه زمانی به این حرفه علاقمند شدید؟

از زمانی که به خاطر دارم در خانواده ما خواندن روزنامه امری طبیعی و روزمره بود و من یاد ندارم پدرم حتی یک روز روزنامه نخرد و راجب مطالب آن در خانه صحبت نکند این امر موجب عجین شدن من با روزنامه شده بود و این علاقه در من نهادینه بود به همین خاطر بلافاصله که شرایط برای ورود در این عرصه برایم محیا شد شروع به فعالیت کردم.

مشوق اصلی شما در این راه چه کسی بوده است؟

تقریبا تمام خانواده مشوق بودند به خصوص دو برادر بزرگتر از خودم که در این حرفه فعال بودند.

آیا خانواده شما با فعالیت‌تان در مطبوعات و رسانه موافق بودند؟ اکنون چه طور؟

همانطور که عرض کردم خانواده نه تنها فقط موافق بودند بلکه تشویق هم می‌کردند، الان هم همین طور است به غیر یکی از برادرانم که حدود سال ۸۷ از این حرفه خارج شد و هر وقت با هم صحبت می‌کنیم نظر دیگری بر خلاف سایر اعضای خانواده دارد.

از آثار مکتوب و چاپ شده‌تان برایمان بگوئید؟

به نظرم هر اثر چاپ شده‌ای می‌تواند به بخشی از تاریخ تبدیل شود و شاید در روزگار آینده بتواند سندی برای نحوه تفکر و نگاه آیندگان به جامعه امروزی باشد به خصوص وقتی به صورت محلی دیده شود، وقتی شما در یک استان یا یک شهرستان مشغول به فعالیت رسانه‌ای هستید مسئولیت سنگینی بر دوش شما است و باید بتوانید صادقانه رفتار کنید به شکلی که این احساس در شما وجود داشته باشد که شما به آگاه‌سازی در دوره خودتان پرداخته‌اید و من فکر می‌کنم که در هر یادداشت، گزارش یا خبری که خودم تهیه کردم این مورد را لحاظ کرده‌ام و حتی سعی کرده‌ام در رسانه‌های تحت مدیریتم ضمن آنکه آزادی بیان را در اختیار خبرنگاران روزنامه و نویسندگان قرار دهم به مطالبی اجازه انتشار بدهم که آگاهی‌سازی به شکل سازنده در آن شکل گرفته باشد.

هم اکنون به چه کاری مشغولید؟

این سال‌ها خیلی کمتر به تهیه خبر و گزارش می‌پردازم و در حد یادداشت اکتفا می‌کنم و بیشترین وقت خودم را صرف آموزش همکاران به خصوص آنهایی که جدیدتر به این حرفه ورود پیدا می‌کنند می‌کنم و اندک تجربیات خودم را در اختیار آنها قرار می‌دهم.

با چه مشکلات و موانعی روبرو هستید؟

مشکلات حرفه روزنامه‌نگاری بسیار متعدد است که شاید در حوصله این گفت و گو نگنجد اما فکر می‌کنم می‌توانم آن را به سه بخش کلی تقسیم کنم: ۱- بیشترین مشکل در مدیریت اقتصادی رسانه که به خاطر شرایط اقتصادی جامعه گریبان رسانه‌های به خصوص مطبوعات را گرفته است. ۲ – کمبود نیروی متخصص که بیشتر به خاطر ضعف در بخش آموزش است و ۳- جذب اعتماد مخاطب که متاسفانه به جهت به وجود آمدن برخی رسانه‌های داخلی غیرمتخصص، رسانه‌های بیگانه که با تحریف، مردم را به رسانه‌های داخلی بدبین کرده‌اند و یا وجود فضای مجازی بدون کنترل خبری رسانه‌ها را دچار چالش جدی کرده است.

علاقمندان به مطبوعات و رسانه چگونه می‌توانند در این عرصه موفق شوند؟

می‌شود گفت علاقه و تخصص و تجربه سه مولفه اصلی برای موفقیت در کار رسانه است و هیچ فردی بدون داشتن این سه خصوصیت در کار رسانه‌ای موفق نمی‌شود، متاسفانه اکثر افراد قبل از ورود به این حرفه هیچ شناختی نسبت به  این حرفه ندارند و بدتر از آن بعد از ورود خیلی برای حرفه‌ای شدن تلاش نمی‌کنند و به تبع آن خیلی زود از گردونه این حرفه خارج می‌شوند؛ بنابر این من فکر می‌کنم اگر فردی این سه خصوصیت را داشته باشد موفق خواهد بود.

کدام یک از آثارتان به دلتان نشسته است؟

به یاد ندارم اثری که به دلم ننشسته باشد را منتشر کرده باشم اما مقاله‌ای با عنوان «فرار نخبگان» که در سال ۸۲ در روزنامه همبستگی منتشر شد، مقاله «به عمل کار برآید» که فروردین امسال در روزنامه ۱۹ دی به چاپ رسید و مقاله «آزادی رسانه به سبک صهیونیستی» که مهر ماه امسال در روزنامه آرمان میهن منتشر شد را بیشتر دوست داشتم.

از خاطرات تلخ و شیرین خودتان را در این عرصه برایمان بگویید؟

یکی از خاطرات جالبی که دارم تلخی و شیرینی را با هم دارد و شاید جالب باشد؛ زمانی بود که هیات مدیره یک شهرک مسکونی نامه‌ای برای من نوشته بود که در آن از مشکلات و عدم توجه اعضای شورا و شهردار منطقه گلایه شدید کرده بود بنابراین بلافاصله خبرنگار آن منطقه را به شهرک اعزام کردم و مشکلات آنها را که خیلی خیلی زیاد بود را در روزنامه منتشر کردیم، پس از انتشار مطلب به یکباره شهردار، معاونین و اعضای شورا در شهرک حضور پیدا کردند و دستور برای انجام خدمات دادند که تا این جای کار همه چیز خیلی خوب بود که نامه دیگه‌ای به فاصله پنج روز از نامه قبلی از همان هیات مدیره دریافت کردم که روزنامه را با لحن توهین‌آمیزی به سیاه‌نمایی و دروغگویی متهم کرده بود و در نامه به شکل عجیبی از شهردار و اعضای شورا تشکر ویژه کرده بود و جالبتر از آن اینکه در همانروز نامه دیگری از شهردار آن شهر دریافت کردم که همین اتهام‌ها را در آن زده بود و تهدید به شکایت کرده بود، بلافاصله از خبرنگارم خواستم دلیل این کار را جویا شود ولی هیچ یک از اعضای هیات مدیره پاسخگو نبودند، البته خیلی سخت نبود که متوجه شویم که ماجرا چه بوده و این بسیار سخت بود که وقتی شما طبق رسالت خود مطالبه‌گری می‌کنید پاسخ این چنینی دریافت کنید و برای من بسیار تلخ بود و باعث شد و برای روشن شدن افکار عمومی هر سه نامه را در یک روز منتشر کنیم، اما نکته شیرین داستان اینجا بود که وقتی برخی ساکنین شهرک متوجه ماجرا شدند بسیاری از آنها با دفتر روزنامه و یا خبرنگار منطقه تماس گرفتند و تشکر کردند، این قدردانی برای من بسیار شیرین بود که شاید برخی ارزش روزنامه‌نگارانی که خود را در معرض خطرات مختلف قرار می‌دهند ندانند ولی اکثر مردم قدردان خدمتگزاران خود هستند.

اگر مطلب خاصی از قلم افتاده بیان بفرمائید؟

رسانه‌ها پل ارتباطی بین مردم و مسئولین هستند و بیشتر خود را صرف این موضوع می‌کنند اما جای خالی انعکاس مشکلات رسانه‌ها و خبرنگاران در بین این تعدد رسانه‌ها دیده می‌شد که امیدوارم پایگاه خبری خبرنگارن و رسانه با اقدام نوآورانه خود بتواند این کمبود را جبران کند و لازم می‌دانم در همین جا از شما و همکارانتان در این پایگاه خبری که فداکارانه به این امور ورود کرده‌اید تشکر و قدردانی کنم.

سخن پایانی:

امیدوارم مردم، مسئولین و رسانه‌ها  در کنار یکدیگر تلاش کنند تا میهنی آبادتر و موفق‌تر داشته باشیم.

مصاحبه: الناز قنبری

لینک کوتاه: http://khabarnegaranvaresane.ir/?p=15684

About Author

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *