یادداشت یک خبرنگار درباره ماسک زدن اجباری

یک چکه عبرت

ماسک اجباری، متروی شلوغ و دیگر هیچ…

پس از قریب به ۸ ماه از شیوع ویروس دست و پاگیر کرونا در کشور بالاخره خبری جدی در خصوص برخورد با متخلفین پروتکل های بهداشتی مطرح شد.
“جریمه عدم استفاده از ماسک‌ در سطح شهر و اماکن عمومی” طرحی است که از شنبه در پایتخت اجرایی شده است، طرحی که ای کاش از ماه های اول شیوع پاندمی کرونا اجرایی می شد نه به این صورت عجله ای و بدون ضمانت اجرایی.
تاکنون بر همه ثابت شده که عده زیادی از هموطنان، به هشدارهای بهداشتی درباره کرونا بی توجه هستند و نه تنها خود بلکه بسیاری را در معرض خطر قرار می دهند.
حالا با این طرح جدید قرار است آنهایی که ماسک نمی زنند با جریمه روبرو شوند. اما در این‌ زمینه مواردی باید مورد توجه قرار گیرد. هر جریمه ای باید قابلیت اجرایی داشته و بازدارنده باشد . جریمه خاطیان قرار است چگونه از آنان اخذ شود؟ ماموران اجرای طرح چه ارگان هایی هستند، آیا قرار است به عنوان مثال پلیس رو در روی مردم قرار گیرد؟
باید اشاره کرد که اجرای چنین طرح هایی به شرط اجرای موفق آمیز قطعا مثبت و لازم است اما در کنار آن باید به مواردی که اغلب مردم هر روزه با آن‌روبرو هستند نیز پرداخته شود. واگن های قطار شهری(مترو) و اتوبوس های داخل شهری از جمله این موارد هستند. لازم است در کنار طرح هایی همچون جریمه عدم استفاده از ماسک، فکر اساسی به حال وضعیت پر ازدحام مترو شود. ایا در شرایط پیک جمعیتی می توان انتظار رعایت فاصله اجتماعی را از مردم داشت؟ اگر یه نفر در واگن یا ایستگاه قطار مبتلا باشد و بدتر اینکه از ماسک مناسب هم استفاده نکند ، عده زیادی را درگیر خواهد کرد. مردمی که خودرو شخصی ندارند یا به دلیل نرخ زیاد بنزین نمی توانند با خودروی خود تردد کنند و هزینه سنگین تاکسی را نیز ندارند مجبور هستند روزانه چند ساعت را در واگن های نامناسب به لحاظ تهویه بگذرانند. راه چاره افرایش سریع تعداد قطارها به ویژه در خط های شلوغ و پر تردد است. حتی اگر این افزایش، به کاهش سرعت حرکت قطارها بیانجامد باز هم می ارزد چرا که سلامتی گوهری است نایاب، آن هم کرونا که یک نفر مبتلا ، می تواند عده بیشماری را با خود درگیر کند.

حمید رضاپور