چرا امریکای ابرقدرت، از یک بانوی خبرنگار ترسید؟

محمد پارسا نجفی به بهانه سالگرد دستگیری مرضیه هاشمی در آمریکا، این اتفاق پرحاشیه را مجدد تحلیل کرده است.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خبرنگاران و رسانه و به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان؛ دی ماه سال ۱۳۹۷ بود که خبر دستگیری مرضیه هاشمی خبرنگار، مستندساز و مجری مسلمان و امریکایی شبکه پرس تی وی توسط پلیس فدرال ایالات متحده آمریکا اعلام شد. پرس تی وی بلافاصله کمپین رسانه‌ای «مرضیه هاشمی را آزاد کنید» را شروع کرد. دولت آمریکا زیر فشار افکار عمومی و نیز از ترس محبوبیت بیشتر پرس تی وی مجبور شد وی را آزاد کند، اما نحوه دستگیری و آزار وی نشان می‌دهد که مسئله بیشتر از یک تحقیق قضایی عادی در آمریکا بود. اما حقیقت ماجرا چه بود؟

در تمام مدتی که بانوی خبرنگار دستگیر و مورد شکنجه قرار داشت، هرگز تفهیم اتهام نشد. حال آنکه ابتدایی‌ترین بخش تشکیل هر پرونده قضایی در سراسر جهان از عنوان اتهام شروع می‌شود که قطعا باید به متهم یا مظنون اعلام شود که به چه دلیل مورد بررسی قرار می‌گیرد چه رسد به آنکه زندانی هم شده باشد.

فقدان تفهیم اتهام سپس اعلام احضار وی فقط با عنوان شاهد یک پرونده در دست بررسی نشان می‌دهد ماجرا هرگز قضایی نبوده بلکه برای اعمال فشار علیه وی و ترس و بیم دولت فدرال ایالات متحده از فعالیت‌های رسانه‌ای این بانوی مسلمان امریکایی تبار در پرس تی وی است.

قبل از آزادی نیز دادستان آمریکا زیر فشار افکار عمومی جهان اعلام کرد وی هیچ جرمی مرتکب نشده بلکه به عنوان شاهد یک پرونده، دستگیر شده است. پس چرا چنین رفتار بسیار بدی با وی انجام شد؟ به راستی چرا؟

ترس ابرقدرت از یک رسانه ساده

مرضیه هاشمی هم مسلمان است، هم ایران را دوست دارد، هم به دلیل فعالیت در پرس تی ویدر عرصه رسانه‌های بین الملل مشهور است؛ همه این موارد از دید آمریکا به حدی بد است که به ماموران پلیس فدرال آمریکا اجازه دهد هر رفتار غیرانسانی را مرتکب شوند. در اصل هر شخصی در مسیر آمریکا حرکت نکند، آماج رفتار‌های وحشیانه این حکومت قرار می‌گیرد، حتی اگر اقدامی هم علیه آمریکا انجام نداده باشد.

مسلمان بودن، امریکایی آفریقایی تبار بودن، ایران را دوست داشتن همه از نظر دولت آمریکا جرم نانوشته محسوب می‌شود، اما اگر همه این موارد در یک خبرنگار پرس تی وی باشد، دیگر برای آمریکا قابل تحمل نیست.

همین خشم آمریکا از همکاران پرس تی وی نشان می‌دهد که این رسانه چقدر مورد کینه و دشمنی آمریکا قرار دارد، اما مگر پرس تی وی چه می‌گوید که دولتی با ادعای ابرقدرتی و نظم نوین جهانی، چنین رفتار غیرانسانی، شتابزده و غیرمنطقی را علیه یک خانم خبرنگار انجام می‌دهد. واضح است که وضعیت آمریکا در خصوص آزادی بیان و رسانه در داخل آن کشور چگونه است.

دولت آمریکا هر صدای حقیقت محوری را سرکوب می‌کند و هنگامی که رسانه‌ای (مانند پرس تی وی) در خارج از قدرتش باشد، کینه خود را به شکل‌های مختلف نشان می‌دهد که آزار و اذیت بانوی خبرنگار یکی از آشکارترین موارد آن است. مشکل اصلی آمریکا با پرس تی وی در همین آلترناتیو بودن آن نهفته و در اصل، دولت ایالات متحده قصد داشت انتقام حقیقت محوری پرس تی وی را از مجری این شبکه بگیرد.

بار‌ها دیده ایم که خبرنگاران تلویزیون‌های خبری و روزنامه‌های آمریکا به ایران آمده اند و حتی در داخل ایران دفتر نمایندگی دارند. کریستین امانپور با اکثر رئیس جمهور‌های ایران مصاحبه کرده و در نشست‌های خبری نیز همواره خبرنگاری از آمریکا (مثلا سی ان ان) حضور دارد. توماس فریدمن یکی از اشخاصی است که برای تهیه یک مستند ضد ایرانی سه بار به ایران سفر کرد و در همان مستند گفت من بدون هیچ مشکلی در خیابان‌های تهران راه می‌روم و با هر کدام از مردم ایران که بخواهم می‌توانم صحبت کنم. او سپس شرح همین آزادی کامل خود را در روزنامه اش نیویورک تایمز هم نوشت. اگر بررسی کنیم فهرست خبرنگاران و مستند سازان امریکایی که آزادانه به ایران آمده و همسو با غرب فعالیت کرده اند، بسیار طولانی است. حال چرا خانم هاشمی باید با چنین خشونتی مورد آزار و اذیت قرار گیرد؟

پرس تی وی فرصت را از آمریکا گرفت

همکاری با پرس تی وی از نظر آمریکا گناهی بزرگ است؛ اما چنین جرمی هنوز در قوانین آمریکا به صورت رسمی گنجانده نشده است. دادگستری آمریکا می‌خواست چنان بلایی بر سر یکی از همکاران پرس تی وی بیاورد که موجب وحشت همه اشخاص جستجوگر حقیقت شود. اما این بار آمریکا با همه قدرتش ضعیف‌تر از هر زمان دیده شد.

آن‌ها قصد داشتند مدت زیادی مرضیه هاشمی را نگه دارند و در این مدت علاوه بر اذیت وی فرصت کافی برای ساختن یک بهانه حقوقی داشته باشند. حال آنکه از فردای این اقدام غیر انسانی بود که شبکه پرس تی وی با قدرت از خبرنگار خود دفاع کرد و با رسانه‌ای کردن این دستگیری بدون دلیل و راه اندازی کمپینف به آمریکا فشار آورد.

آمریکا در گذشته از هر کشوری، شخصی مطرح را دستگیر می‌کرد و سال‌ها در زندان آزار می‌داد، سپس وی را آزاد می‌کرد که دیگران بترسند و در اصل زهرچشمی از سایرین بگیرد؛ مانند جنایتی که علیه (دکتر سید محمد علی شاه موسوی) آورد. دکتر علی شاه موسوی یک پزشک افغان بود که آمریکا وی را در حال طبابت در شهر گردیز در جنوب افغانستان دستگیر کرده و ۴۰ ماه (سه سال و نیم) در زندان گوانتانامو زندانی و شکنجه کرد تا موجب وحشت قشر تحصیل کرده افغانی شود و بدانند که آمریکا چه قدرتی است. در حالی که وی هیچ فعالیت سیاسی یا حزبی هم نداشت.

آمریکا رفتار مشابهی هم با پروفسور مسعود سلیمانی یک دکتر ایرانی و استاد دانشگاه تربیت مدرس انجام داد و بیش از یک سال وی را بدون محاکمه در زندان نگه داشت. اتفاقا زمانی وی نیز آزاد شد که شبکه پرس تی وی دست به راه اندازی پویش زد و «دکتر سلیمانی را آزاد کنید» موجب شد وی آزاد شود. این قدرت یک رسانه است که در مقابل برتری طلبی آمریکا قرار گرفته و اتفاقا می‌تواند به خوبی حق طلبی خود را بر یک ابرقدرت تحمیل کند.

امریکا می‌داند دیگر آن تک قدرت جهانی سی سال قبل نیست که هر کاری خواست انجام دهد. آمریکا که می‌خواست همان رفتار‌های مورد اشاره را با خبرنگار پرس تی وی انجام دهد بعد از ۱۱ روز مجبور شد وی را آزاد کند. دقیقا کارکرد یک شبکه برون مرزی همین است که بتواند به یک ابرقدرت متخاصم اعمال فشار کند.

همه این ترس آمریکا از پرس تی وی در حالیست که این شبکه کمترین بودجه را در میان شبکه‌های زنده خبری که پوشش بین المللی دارند و به زبان انگلیسی فعالیت می‌کنند، دارد. تصور کنید پرس تی وی با همین شعار «صدای بی صدایان» اگر از تامین مالی بیشتر و امکانات مجهزتری برخوردار شود، چقدر می‌تواند از منافع ملی دفاع کند.

یادداشت از محمد پارسا نجفی