وقتی کشتار روزنامه‌نگاران، نمایش هالیوودی می‌شود!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خبرنگاران و رسانه و به نقل از خبرگزاری شبستان؛ تنها یک هفته قبل از هشتادمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در شهر نیویورک، گزارشگران بدون مرز (RSF) با همکاری « Avaaz» از جامعه بین‌المللی خواست تا برای توقف جنایات ارتش اشغالگر اسرائیل علیه روزنامه‌نگاران فلسطینی اقدام کنند.

این کمپین جهانی خواستار یک روز اقدام ویژه با حضور رسانه‌های سراسر جهان از جمله بستن صفحات اول روزنامه‌های چاپی، حذف بنرها و تبلیغات در وب‌سایت‌های خبری و توقف پخش پیام‌های صوتی و تصویری توسط ایستگاه‌های رادیویی و تلویزیونی شد.

صدها سازمان رسانه‌ای در بیش از ۵۰ کشور همبستگی و موافقت خود را برای شرکت در این اقدام ابراز کرده‌اند و نام رسانه‌های شرکت‌کننده فهرست شده است، اگرچه تنها تعداد کمی از آنها در ایالات متحده آمریکا مستقر هستند.

این فراخوان فوری در بحبوحه بدترین قتل عام روزنامه‌نگاران که تاکنون ثبت شده است، صورت می‌گیرد. تعداد کارکنان رسانه‌ای که تاکنون در غزه شهید شده‌اند، به ۲۷۳ نفر رسیده است، مسئله‌ای که الجزیره آن را «قصد آشکار برای دفن حقیقت» توصیف کرد.

این تعداد بی‌سابقه از روزنامه‌نگاران ترور شده را می‌توان نوعی سانسور صهیونیستی دانست که با سیاست رژیم صهیونیستی مبنی بر جلوگیری از ورود همه روزنامه‌نگاران خارجی به نوار غزه از هفتم اکتبر تاکنون مطابقت دارد.

ارتش اشغالگر رژیم صهیونیستی کسانی را که حقیقت را از قلب غزه گزارش می‌دادند، بدون هیچ واکنشی کشته است و اغلب روزنامه‌نگاران را به طور مستقیم و حتی در مسیر پوشش آخرین قتل عام‌ها هدف قرار می‌دهد.

با وجود تلاش‌های رژیم صهیونیستی برای پنهان کردن جنایات خود و ادعاهای پوچ و بی‌اساس مکرر رسانه‌های آمریکایی مبنی بر اینکه روزنامه‌نگاران در واقع مبارزان جنبش حماس در لباس مبدل هستند، بنابراین روزنامه‌نگاران فلسطینی تسلیم نشدند، بلکه همچنان ایستادند، یکی پس از دیگری، تا جایگزین کسانی شوند که پیش رویشان به خاک افتاده بودند.

«آواز» آخرین کلمات مریم ابودقه، روزنامه‌نگار و عکاس فلسطینی، را تنها چند ساعت قبل از شهادتش توسط اشغالگران اسرائیلی، به پسر ده ساله‌اش منتقل کرده است. ابودقه گفت: «می‌خواهم عشق من، هرگز مرا فراموش نکنی… برایم دعا کنی، گریه نکنی، به من افتخار کنی، قوی بمانی…»

در شب ۱۰ آگوست، یک حمله هوایی دقیق رژیم صهیونیستی یک چادر رسانه‌ای را هدف قرار داد و شش روزنامه‌نگار، از جمله خبرنگار محبوب الجزیره، انس الشریف، را به شهادت رساند. در ۲۵ آگوست، رژیم صهیونیستی شش روزنامه‌نگار دیگر را در غزه به شهادت رساند. پنج نفر از آنها به همراه ۲۱ نفر دیگر در حمله‌ای به مجتمع پزشکی ناصر شهید شدند، در حالی که نفر ششم در حادثه‌ای جداگانه در خان یونس شهید شدند.

آنها برای چندین رسانه عربی و همچنین رویترز، آسوشیتدپرس و وب‌سایت میدل ایست آی، کار می‌کردند.

انس الشریف، خبرنگار ۲۸ ساله الجزیره، پیش از مرگش، توضیح داد که چرا با وجود تهدیدهای برای کشتنش، از ترک شمال غزه خودداری کرده است. او گفت: «واضح است که اشغالگران اسرائیلی نمی‌خواهند این تصویر منتشر شود… آنها نمی‌خواهند ما جنایاتی را که آنها علیه مردم خود مرتکب می‌شوند، مستند کنیم.»

او با اشاره به ترور روزنامه‌نگار اسماعیل الغول، تأکید کرد که «وضعیت ما مانند وضعیت مردم ماست، درست مانند مردان، زنان و کودکانی که هر لحظه در غزه شهید می‌شوند.»

الشریف نوشت که روزنامه‌نگاران غزه با وجود خطرات، «مصمم‌ترند که در مسیر اسماعیل ادامه دهند». او افزود: «هر بار که قتل عام، رویداد یا بمبارانی را ثبت می‌کنم، فکر می‌کنم شاید از طریق این بمباران یا این عکس… جنگ پایان یابد. این چیزی است که ما را به ادامه پوشش خبری تا آخرین نفسمان ترغیب می‌کند.»

گزارشگران بدون مرز (RSF)در بیانیه خود اعلام کردند، این کشتار باید متوقف شود. و سازمان «آواز» نیزهشدار دادکه اگر میزان کشتار روزنامه‌نگاران در غزه با این سرعت ادامه یابد، کسی باقی نخواهد ماند که حقیقت را به شما بگوید.

این دو سازمان خواستار پایان دادن به مصونیت اسرائیل و حمایت از روزنامه‌نگاران فلسطینی در غزه و تخلیه فوری روزنامه‌نگارانی است که مایل به ترک نوار غزه هستند، همچنین از دولت‌های جهان برای پذیرش آنها درخواست می کنند.

آنها همچنین خواستار دسترسی مستقل روزنامه‌نگاران خارجی به غزه هستند.

در اوایل امسال، در ماه ژوئن، سازمان گزارشگران بدون مرز با کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران (CPJ) همکاری کرد و بیش از ۲۰۰ سازمان آزادی مطبوعات را گرد هم آورد تا خواستار دسترسی مستقل روزنامه‌نگاران خارجی و حفاظت از روزنامه‌نگاران فلسطینی شوند.

با این حال، تعداد کمی از رسانه‌های آمریکایی از جمله آسوشیتدپرس، لس‌آنجلس تایمز و ان پی آر  به این درخواست پیوستند.

در همین حال، پس از ۲۲ ماه ممنوعیت ورود روزنامه‌نگاران خارجی به نوار غزه، بعید به نظر می‌رسد که رژیم صهیونیستی ناگهان اجازه ورود به ویژه به طور مستقل، را بدهد. با این حال، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی اخیراً اعلام کرد که ارتش صهیونیستی سازماندهی سفرهای میدانی به غزه را برای روزنامه‌نگاران خارجی که ارتش را همراهی می‌کنند، آغاز خواهد کرد.

وقتی روزنامه‌نگاران، نیروهای نظامی را همراهی می‌کنند، مطالبی که تولید می‌کنند، مشمول سانسور نظامی می‌شود. این رویه اولین بار در جریان به اصطلاح «جنگ علیه تروریسم» مورد استفاده قرار گرفت، زمانی که روزنامه‌نگاران سازمان‌های رسانه‌ای بزرگ آمریکایی در جریان حمله به عراق به نیروهای آمریکایی پیوستند.

نتیجه این امر، پوشش رسانه‌ای مصنوعی شبیه به برنامه‌های تلویزیونی واقع‌نما، همراه با تبلیغات به سبک هالیوود و ارجاعات سینمایی، در چیزی بود که در ادبیات جنگ و رسانه «سرگرمی نظامی» نامیده می‌شود.

برای درک کامل میزان پوشش رسمی رسانه‌های غربی از وضعیت غزه، زمانی که روزنامه‌نگاران تحت قیمومیت ارتش صهیونیستی هستند و گزارش‌های آنها مشمول سانسور نظامی است، کافی است نتایج مطالعه‌ای را که توسط «پابلیک سورس»، یک سازمان رسانه‌ای مستقل مستقر در بیروت، انجام شده است، بررسی کنیم.

فیلم‌های رسانه‌ای ضبط شده توسط روزنامه‌نگارانی که ارتش رژیم صهیونیستی را در جریان تهاجم غیرقانونی آن به جنوب لبنان در اکتبر ۲۰۲۴ همراهی می‌کردند، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

دو هفته پس از شروع حمله، گروهی از روزنامه‌نگاران با دقت انتخاب شده از رسانه‌های تأثیرگذار غربی  مانند وال استریت ژورنال، نیویورک تایمز و بی‌بی‌سی، با جیپ و خودروهای زرهی برای بازدید میدانی از دو روستای اشغالی در جنوب لبنان عازم شدند.

یک تحلیل کامل از این پوشش خبری، نقص‌های متعددی را آشکار و تأکید کرد که پوشش آنها منحصراً به منابع نظامی رژیم صهیونیستی متکی بوده است که بدون هیچ گونه بررسی، همراه با ادعاهای دروغین مربوط به لبنان، حزب‌الله و سازمان ملل تکرار می‌شدند.

اگرچه اکثر این رسانه‌ها خود را به عنوان رسانه‌هایی منصف و دقیق معرفی می‌کنند، اما این مطالعه نشان داد که پوشش خبری آنها سرشار از ادعاهای بی‌اساس، خطاهای واقعی، زبان غیرانسانی و اطلاعات نادرست عمدی بوده است.

اطلاعات ضروری آنقدر حذف شده بود که کل پوشش خبری از نظر روزنامه‌نگاری بی‌ارزش توصیف شد، چیزی بیش از تبلیغات دولتی که با دقت ضبط و بسته‌بندی مجدد شده، به عنوان اخبار واقعی ارائه شده، اما عاری از هرگونه پاسخگویی، بررسی یا تعادل است، اصولی که روزنامه‌نگاری حرفه‌ای را از روابط عمومی متمایز می‌کند.

این یافته‌ها، سوالات اخلاقی جدی را برای روزنامه‌نگارانی که قصد همراهی با یک نیروی مهاجم غیرقانونی که به هدف قرار دادن و کشتن روزنامه‌نگاران معروف است، مطرح می‌کند.

آیا چنین رفتاری می‌تواند در هر زمینه‌ای، به ویژه زمانی که مردم از محدودیت‌های اعمال شده بر روزنامه‌نگاران مطلع نیستند، عمل روزنامه‌نگاری اخلاقی تلقی شود؟ چه زمانی «همراهی با جنایتکاران جنگی» به «مشروعیت بخشیدن به جنایات آنها» تبدیل می‌شود؟

سازمان رسانه‌ای FAIR به نقل از سرمقاله‌ای در پاپلیک سورس، در باره این مطالعه اظهار نظر کرد که به صراحت بیان می‌کرد: «خودتان را گول نزنید: وقتی روزنامه‌نگاران شرایط رژیم صهیونیستی را می‌پذیرند، به طور ضمنی مرگ همکاران خود را به عنوان بهای قابل قبولی برای لحظه‌ای دسترسی به میدان کشتار می‌پذیرند، لحظه‌ای که توسط قاتلان، با شرایط و هوس‌های آنها اعطا می‌شود.»

روزنامه‌نگاران فلسطینی در غزه به طور علنی توسط رژیم صهیونیستی شهید شدند، اما اکثر رسانه‌های جریان اصلی غربی این واقعیت را نادیده گرفتند و حتی ناتوانی خود را در ورود به غزه نپذیرفتند.

همانطور که رشید خالدی، مورخ فلسطینی، بیان کرد: «برای رسانه‌های غربی که از گفتن اینکه رژیم صهیونیستی مانع از گزارش ما از غزه می‌شود و از پذیرش اینکه این رژیم به عمد روزنامه‌نگاران را می‌کشد، امتناع می‌کنند، شرم و ننگی که آنها را رنج می‌دهد، باید ابدی باشد.

لینک کوتاه: http://khabarnegaranvaresane.ir/?p=21468