هدیه خبرنگار

خانه اول من است. روزنامه‌نگاری را از اینجا شروع کردم و همواره برایم خاص، خاطره‌انگیز و الهام‌بخش می‌نماید. پس بدیهی است وقتی می‌گویند «برای روز خبرنگار یادداشت بنویس» استقبال کنم.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خبرنگاران و رسانه و به نقل از قدس آنلاین؛ پس از تبریکات و عرض خداقوت و بیان اهمیت نقش و رسالت خبرنگاران و سایر عبارت‌های کلیشه‌ای، چند گزاره عرض می‌کنم که البته ممکن است نزد همکاران رسانه‌ای و مدیران کشور، نامحبوب باشد از این رو پیشاپیش بابت این خلاف‌آمدها پوزش می‌طلبم:
۱- خبرنگار، خبرنگار تمام‌وقت، خبرنگار-ویزیتور، روزنامه‌نگار، مدیر مسئول مجله ادواری، حسابدار بخش مالی یک خبرگزاری، کارمند روابط عمومی یک بنگاه خصوصی، مشاور رسانه‌ای یک سازمان دولتی و… یکی نیستند. درست است که یک مفهوم مشترک، آن‌ها را به یکدیگر مربوط می‌کند اما یکی نیستند و این مفهوم یا صفت، خلط نباید بشود.
۲- دوره رسانه‌های رسمی رو به افول است. اگر نتوانند خود را با اقتضائات زمانه هم‌راستا و هم‌داستان کنند کارشان تمام است و فقط پرهیبی گنگ از آنان می‌ماند. این تغییرات با ظهور پدیده شهروند-خبرنگار آغاز شد و بعدها به مدد فناوری (به ‌ویژه گوشی‌های هوشمند) و تحولات در عرصه ارتباطات از جمله گسترش اینترنت و همه‌گیری شبکه‌های اجتماعی تغییراتی در سبک زندگی ایجاد شد و به تبع آن نوع مصرف و البته تولید رسانه‌ای، اولویت‌ها و تأثیرگرفت‌ها تغییر کرد. کارویژه‌های سنتی رسانه (اطلاع‌رسانی، آگاهی‌بخشی، آموزش، نظارت و سرگرمی) اگرچه صورت‌بندی اصلی خود را از دست نداد ولی نو شد و نسبت‌ها تغییراتی کرد و توان تأثیرگذاری (بسیج و جریان‌سازی) با تصاعدی شگفت‌انگیز رخ نمود.
در حال حاضر رسانه‌های تک‌نفره موج‌آفرین‌اند. نه عِده و عُده‌ای دارند و نه امکانات آنچنانی. یک حساب کاربری‌اند که بعضاً منبع رسانه‌های رسمی هم می‌شوند. حتی بعضی چهره‌هایی که در رسانه‌های سنتی (مطبوعات، رادیو و تلویزیون) شهرت یافته‌اند از رسانه رسمی بیرون می‌آیند و رسانه شخصی تک‌نفره خود را بالا می‌آورند. آخرین نمونه‌اش «تاکر کارلسون» روزنامه‌نگار مشهور شبکه فاکس‌نیوز بود که از رسانه رسمی خود خداحافظی کرد و بعدها شخصاً حتی با رئیس‌جمهور کشورمان گفت‌وگو کرد.
اگر سیاست‌گذاران رسانه و مدیران سایر بخش‌ها -که به‌ هر حال با افکار عمومی مواجه‌اند- متوجه این تغییر نباشند و تلاششان بر تعامل به شیوه سنتی و با رسانه‌های رسمی شکل می‌گیرد، می‌بینند این تعامل اثربخشی و خروجی سابق را ندارد.
۳- تکریم خبرنگار، لوح دادن و کادوهای مادی نیست که معمولاً بند اول همین یادداشت هم رعایت نمی‌شود! تکریم واقعی چیز دیگری است: آموزش، پشتوانه‌های بیمه‌ای، حمایت حرفه‌ای، برخورد حقوقی و هنجاری با کسانی که او را سر کار می‌گذارند و دادن اطلاعات. اگر صدها دستگاه مشمول قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات، اجرای این قانون را تعهد کنند بزرگ‌ترین کادو به خبرنگار، روزنامه‌نگار، فعال رسانه‌ای و البته خود رسانه است.