خبرنگار فلسطینی در غزه: برای ۱۰۰ خبرنگار غربی در واتساپ خبر ارسال می‌کنم

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خبرنگاران و رسانه و به نقل از جوان آنلاین؛ رامی ابو جیموس، خبرنگاری فلسطینی است که در غزه زندگی می‌کند. وی پس از شروع حملات اشغالگران اسرائیلی، خانواده خود را همراه با سایر زن‌ها و بچه‌ها از شهر خارج کرد تا به رافا، جنوب نوار غزه بروند و سپس به دیر البله پناه ببرند، ولی خودش در غزه ماند تا اخبار را مخابره کند. وی با نشریه فرانس اینفو گفتگو و از شرایط مردم غزه صحبت کرده است.

زندگی روزمره شما در طول این مدت چطور بوده است؟
از زمان شروع جنگ، خانه و زندگی خود را ترک کردیم و شراط بدی داریم، چون مدام منازل مسکونی موشک‌باران می‌شوند و خطرناک است. ما حتی نمی‌توانیم کشته‌های خود را از زیر آوار بیرون بکشیم و دفن کنیم. در غزه غذا و دارو نداریم. وقتی پسرم بیمار شد، دارو نبود. مردم غزه در محاصره هستند، به‌خصوص از نظر دارویی و بهداشتی. برای زندگی و خواب جای مناسبی ندارند و اغلب روی شن و ماسه زندگی می‌کنند و با آتش زدن هیزم برای خود اجاق گاز درست کرده‌اند. باید بگویم به نوعی به قرون وسطی برگشته‌ایم.

آیا این وضع باعث تنفر در شما شده است؟
همه اینها توسط اسرائیل به ما تحمیل شده که می‌خواهد این سرزمین و مردم آن را نابود و از صفحه روزگار محو کند. این رژیم می‌خواهد هرگونه پیوندی را که بین ما و فلسطین وجود دارد پاک کند. آنها مکان‌های باستانی، موزه‌ها، دانشگاه‌ها و مدارس را بمباران کرده‌اند. ۸۵ درصد از خانه‌های غزه نابود شده‌اند. آنها می‌خواهند ما را از این سرزمین متنفر کنند تا با پای خودمان اینجا را ترک کنیم.

 این وضعیت برای خانواده شما خطرناک نیست؟
برایم خیلی سخت است، چون پسرم بیمار است. او همیشه ماسک می‌زند و شرایط زندگی اصلاً مناسب نیست. بمباران و انفجار‌ها زیاد است و جای امنی وجود ندارد. شب باید برای استراحت آرامش باشد، اما صدای آژیر خطر و بمباران‌ها نگران‌کننده است. شاید برای شما هنگام تفریح، زندگی در چادر هیجان داشته باشد، اما برای ما اینطور نیست، چراکه امنیت نداریم. با این حال سعی می‌کنم روحیه‌ام را حفظ کنم، شاد باشم و بخندم تا بچه‌ها با دیدنم شاد شوند و نترسند.

زندگی با این همه ترس و اضطراب برای خانواده سخت نیست؟
اضطراب و ترس از آینده زیاد است. ترس برای خانواده‌ام و ترس از بمباران و موشک‌باران، این ترس بین همه بچه‌ها وجود دارد، ولی می‌خواهم پسرم به من و به این تصمیم کاری‌ام افتخار کند. می‌خواهم او کلمه عزت را در قلب و ذهنش داشته باشد و بداند هر کاری که امروز انجام می‌دهیم، حتی اگر در شرایط بسیار بدی هم زندگی می‌کنیم، دقیقاً به خاطر این است که می‌خواهیم عزت و غرورمان را به عنوان یک فلسطینی حفظ کنیم. ما همه چیزمان را از دست داده‌ایم و به دنبال عزت هستیم و ترجیح می‌دهیم که در سرزمین خودمان بمیریم تا در غربت و آوارگی باشیم.

گویا همسر شما باردار است. در این شرایط باید خیلی سخت باشد. 
بله، می‌دانم که خیلی سخت است، اما این هم شیوه‌ای از مقاومت ماست. با این روش به اشغالگری که به دنبال نسل‌کشی در غزه است، می‌گوییم زندگی همچنان ادامه دارد، حتی در یک چادر ساده. درست است چندصد هزاران گل ناشکفته ما کشته شدند، اما گل‌هایی وجود دارند که به دنیا می‌آیند و ما راه را ادامه خواهیم داد.

چگونه در رافا کار می‌کنید؟
اینجا سرعت کار کم شده، می‌خواهم وقت بیشتری را با خانواده‌ام بگذرانم، اما اطلاعات و اخبار را با ۱۰۰ روزنامه‌نگار فرانسوی‌زبان که در یک گروه واتساپی به نام «زندگی در غزه» هستند به اشتراک می‌گذارم تا منتشر کنند. آنها از این اخبار برای تغذیه رسانه‌های خود استفاده می‌کنند. همچنین من هر دو روز یک مقاله در مجله آنلاین فرانسوی منتشر می‌کنم. این مجله درباره غرب آسیا و دنیای عرب است و در کنار آن پادکست‌هایی را برای رادیو فرانسه دارم. به‌طور خلاصه ساکت نیستم و به کارم ادامه می‌دهم و می‌خواهم صدای مردم مظلوم غزه را به بیرون برسانم.

شما قبلاً هم در غزه بودید و چهار جنگ را پوشش دادید، یعنی سال‌های ۲۰۰۹، ۲۰۱۲، ۲۰۱۴، ۲۰۲۱، این‌بار چه تفاوتی با دفعات قبل دارد؟
در واقع هر بار بدتر از قبل بوده است! کافی است میزان حملات و بمباران را ببینید که بسیاری کشته می‌شوند همه در تیررس حملات هستند، از جمله خبرنگاران و اهالی رسانه. طی ۴۵ روزی که در غزه بودم، مانند همه مردم از بمباران ۲۴ ساعت در روز می‌ترسیدم. فلسطین پرس میسون را برای دفاع از استقلال مطبوعات در غزه تأسیس کردم و بهترین دوست و همکار خود بلال جادالله که با او جنگ سال ۲۰۰۹ را پوشش می‌دادیم از دست دادم. هنگام رانندگی ماشینش با موشکی زده شد. این یک انتقام کور و مجازات جمعی است، خیلی‌ها کشته شدند همه در غزه مورد هدف هستند، فرقی بین افراد نیست.

زندگی روزمره پناهندگان در رافا چطور است؟
مسابقه غذایی برای زنده ماندن است. چندین ماه می‌گذرد فقط کنسرو می‌خوریم اگر بتوانیم سبزیجات تهیه کنیم جشن می‌گیریم و دیگران را میهمان می‌کنیم، قیمت‌ها خیلی بالاست ضروریات اساسی مردم اعم از خورکی، بهداشتی و شوینده‌ها به شدت کم است.