خبرنگاران به دنبال حق مردم، هیچ کسی به فکر حقوق آنان نیست

روزنامه نگاری ایران در یک سال اخیر، بیش از هر زمان دیگری دچار بحران شد، از کمبود کاغذ گرفته تا تأمین منابع مالی مشکلاتی است که رسانه های ایرانی را به سمت پایان کار خود سوق می دهد.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خبرنگاران و رسانه و به نقل از رکنا؛ در این بین عموم روزنامه نگاران کشور نیز ازنظر مالی در وضعیت بدی قرار دارند و این مسئله در رسانه نمود پیدا می کند. بسیاری از روزنامه ها صفحات چهار رنگشان را تک رنگ کرده اند و برخی روزنامه ها هم دیگر روزهای پنجشنبه منتشر نمی شوند.

نبود کاغذ و گسترش نابسامانی های اقتصادی از یک سو بحران کرونا از سوی دیگر بسیاری از نشریات کاغذی و خبرگزاری ها و سایت های خبری را به سمت تعدیل نیرو سوق داده است بحرانی که کمابیش دامن همه رسانه ها چه خصوصی و چه وابسته به نهادهای دولتی را گرفته است. سؤالی که اینجا مطرح می شود این است که علت اخراج بی سابقه خبرنگاران در رسانه های مدعی عدالت خواهی چیست؟

اخراج خبرنگاران به خاطر کمبود و گرانی کاغذ و یا کرونا؟

مصطفی اقلیما، پدر مددکاری اجتماعی ایران مطرح کرد: اخراج خبرنگاران از مطبوعات و خبرگزاری ها به دلیل کمبود و گرانی کاغذ و یا موضوع کرونا نیست. روزنامه هایی که در شرایط اقتصادی امروز کشور چاپ می شوند، بودجه هایشان از طریق احزاب تأمین می شود هیچ روزنامه ای نیست که تنها از طریق تبلیغات کسب درآمد داشته باشد. پس در این شرایط چرا باید روزنامه ها و یا رسانه ها دست به تعدیل نیرو و خبرنگاران بزنند؟ در جواب این سؤال باید گفت در کشور هیچ کارمند و کارگری امنیت شغلی ندارد که علت آن عدم پاسخگویی مسئولین به افکار عمومی است.

رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران گفت: زمانی که یک کارگر در مغازه ای مشغول به کار می شود کارفرما باید او را بیمه کند که اگر این امر محقق نشد اداره کار برخورد قاطعی با کارفرمای متخطی خواهد داشت اما مسئله ای که برای خبرنگاران وجود دارد این است که زمانی که می خواهند مشغول به کار شوند کارفرما طی می کند که حق التحریر باید کارکنید تا پولی بابت بیمه خبرنگار پرداخت نکند در این شرایط تازه اگر از کار خبرنگار راضی باشند پول بیشتری بابت مطالب تولیدی خبرنگار اختصاص خواهند داد که این ظلم بزرگی به خبرنگاران محسوب می شود.

چرا خبرنگاری در ایران شغل آسیب زا محسوب می شود

اقلیما افزود: خبرنگاری در ایران جزو مشاغل آسیب زا محسوب می شود چراکه وقتی مطلبی تولید می کند اگر آن مطلب خلاف چارچوب ها و خط قرمزهای معمول در کشور باشد با او برخورد سختی خواهد شد و آن روزنامه و یا خبرگزاری توقیف خواهد شد اما درصورتی که اگر فردی در اداره و یا سازمان دولتی خلافی انجام دهد هیچ وقت آن نهاد را تعطیل نمی کنند و تنها با متخلف برخورد می کنند.

پدر مددکاری اجتماعی گفت: متأسفانه روزنامه نگارانی که از حقوق سایر اقشار جامعه دفاع می کنند هیچ زمانی امنیت شغلی نداشتند، سؤال اینجاست که چرا مسئولان به مطالبات این قشر توجه نمی کنند؟ وقتی مسئولی که گفت وگوی ضبط شده با خبرنگار را انکار می کند چه انتظاری می توان از او داشت؟! متأسفانه در شرایطی که تمام افراد جامعه و مسئولین از خبرنگار به عنوان ابزار رسیدن به خواسته های خود استفاده می کنند، کسی به فکر خبرنگار نیست.

رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی اضافه کرد: خبرنگاری که به همه مشکلات و خواسته های تمام اقشار جامعه می خواهد ورود پیدا کند و آن مشکل را از طریق پیگیری از مسئولین امر مرتفع نماید هیچ کس پیگیر مطالبات او نیست این موضوع خیلی تأسف بار و ناراحت کنند ست و مصداق بارز این ضرب المثل «هر چه بگندد نمکش می زنند وای به وقتی که بگندد نمک» هست.

مشکلات خبرنگاران را نادیده گرفته می شود

او ادامه داد: خبرنگاری نیز جزو قشر کارگر محسوب می شود؛ چرا آن قدر که از حقوق کارگران دفاع می کنند از حقوق خبرنگاران کسی دفاع نمی کند، خبرنگاران امروز در شرایط بحرانی قرار دارند چرا مدافعان حقوق کارگران مشکلات این قشر را نادیده می گیرند؟

اقلیما عنوان کرد: در همه جای دنیا روزنامه ها یک سایت آنلاین دارند که مطالبی که می خواهد در روزنامه چاپ شود و یا بعضاً مطالب مهمی که به دلیل فشردگی صفحات قابلیت چاپ ندارد را به صورت آنلاین در اختیار مخاطبان خود قرار می دهد، خیلی از روزنامه های ایران نیز تبلیغات خود را از طریق روزنامه و یا سایت آنلاین خود جذب می کنند که از این طریق درآمدزایی بسیار خوبی نیز دارند اما متأسفانه شاهد آن هستیم که همین سایت های آنلاین بسیاری از خبرنگاران خود را به عناوین مختلف تعدیل کردند و جالب اینجاست که مدیران مسئول این سایت های خبری خود به عنوان نمایندگان مردم در مجلس دم از دفاع حقوق کارگران می زنند که مصداق بارز این ضرب المثل که «واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند» هستند.

مسئولانی که می خواهند کار کنند از مشکلات با خبر نیستند

این مددکار اجتماعی افزود: به عنوان یک کارشناس و استاد دانشگاه معتقدم خبرنگاران از پزشکان و اساتید دانشگاه برای یک جامعه مفیدتر می باشند چراکه چشم و گوش رئیس جمهور و وزرا و مسئولین مملکتی هستند. خیلی از مسائلی که در کشور اتفاق می افتد اطرافیان مسئولین و وزرا و رئیس جمهور از او پنهان می کنند.

این آسیب شناس مطرح کرد: بسیاری از مسئولین می خواهند کار کنند اما از مشکلات به وجود آمده باخبر نیستند. روزنامه ها وقتی خبری می نویسند مسئولین آن خبر را می بینند و مطالعه می کنند و آن زمان می توانند درباره چرایی و علت مشکل به وجود آمده راه حل درستی اتخاذ کنند.

اقلیما گفت: خبرنگاران علل و عوامل مشکلات موجود در کشور را بررسی می کنند و موضوع را برای مخاطبان کنکاش می کنند به عنوان نمونه خبرنگاران بررسی می کنند که چرا روسپی گری در کشور به وجود آمده است و روسپی گری را عیب نمی بینند و به دنبال این حقیقت می گردند که چرا این خانم روسپی شد و چطور جامعه این خانم را به این سمت سوق داد. خبرنگار این نکته را در ذهن مخاطبان خود گوش زد می کند که اگر هر فردی جای آن خانم بود دست به چنین کاری می زد پس باید آن علت که فرد به سمت روسپی گری می رود را پاک کرد نه روسپی گران را بازداشت کنند که این مطالبه گری اجتماعی را تنها خبرنگاران هستند که به گوش جامعه می رسانند.

خبرنگاران چشم و گوش مسئولین هستند

پدر مددکاری اجتماعی ایران گفت: برای همین است که می گوییم خبرنگاران چشم و گوش مسئولین هستند چراکه علل و عوامل آسیب های اجتماعی و یا سایر مشکلات جامعه را بررسی می کنند و در آن زمان است که مسئولین می توانند خیلی ساده از نتایج گزارش ها و تحقیقات خبرنگاران برای برطرف کردن نقیصه به وجود آمده استفاده لازم را برده و راهکار مناسب را اتخاذ نمایند.

اقلیما افزود: متأسفانه قوانین درستی نیز برای احقاق حقوق روزنامه نگاران نوشته نشده است و امروز کار به جایی رسیده که رسانه ها خیلی راحت خبرنگاران خود را تعدیل می کنند بدون آنکه نگران برخورد قضایی و قانونی قاطع با خود باشند کجای کار اشتباه بوده؟ چرا مسئولین و یا نمایندگان مردم فوریتی در دستور کار خود برای احقاق حقوق و یا تشکیل نهاد نظارتی مخصوص روزنامه نگاران ندارند تا جلوی این برخوردهای غیراخلاقی با خبرنگاران که آگاهی بخشان جامعه هستند، گرفته شود؟

بیکاری بزرگ ترین دغدغه مردم در پساکرونا

وی گفت: امروز گروه گروه کارمندان را از سازمان ها اخراج می کنند، چرا در شرایط کنونی هیچ وقت دولت ممنوعیتی برای اخراج کارمندان و کارگران اعلام نکرده است؟ بزرگ ترین دغدغه مردم بیکاری شان در زمان پساکرونا است اما دغدغه دولت این نیست. کشورهای پیشرفته هیچ وقت نمی گذارند که یک کارخانه بسته شود و هزینه امورات داخلی چندماهه آن واحد تولیدی را پرداخت می کنند و یا حتی برفرض مثال اگر قرار است بسته شود تمامی حقوق کارگران را پرداخت می کنند اما چرا در کشور ما این گونه نیست و دولت برنامه ای برای پرداخت حقوق کارگران ندارد و تنها واکنشش دادن وام با بهره و بیمه بیکاری است که باید مورد تائید همان کارفرمایی که کارگر خود را اخراج کرده است، برسد؟

این آسیب شناس تاکید کرد: موضوع دیگری که مطرح می شود این است که اگر خبرنگاران کار نکنند چه اتفاقی خواهد افتاد؟ چه کسی قرار است فعالیت های وزرا را به گوش مردم برساند؟ در کشوری که به دلیل شیوع کرونا تمامی ادارات را به حالت تعلیق درآورد و مملکت هیچ تکانی نخورد، باید این نکته لحاظ شود که اگر یک هفته تمامی خبرنگاران هیچ خبری ننویسند کل روزنامه ها و یا خبرگزاری ها تعطیل خواهد شد و مسئولین می مانند که حرف های خود را با چه کسانی مطرح کنند و جلوی چرخ پیشرفت کشور گرفته خواهد شد.

وی افزود: به عنوان نمونه اگر وزیری بر سر وزارتخانه نباشد مهم نیست چراکه کار آن وزارتخانه انجام می شود اما همین خبرنگاری که به نظر هیچ کس نمی آید، اگر روزی نباشد تمامی خبرها به گوش مردم نمی رسد و باعث تعطیلی مجلات و روزنامه ها و خبرگزاری ها و بیکاری افرادی که غیرمستقیم از طریق این قشر کسب درآمد می کردند، خواهند شد.

استخدام خبرنگاران قابل مطالبه گری حق وحقوق نیست

پدر مددکاری اجتماعی ایران مطرح کرد: در کشوری که کار نیست و با مشکلات اقتصادی فراوانی دست وپنجه نرم می کند افراد جامعه مجبور هستند برای کسب درآمد هر شرایطی را پذیرا باشند که این قاعده برای خبرنگاران نیز وجود دارد. متأسفانه روزنامه نگاران برای گذران زندگی خود ناچار تن به مطلب فروشی می دهند و باکار کردن بدون قرارداد با دستمزد پایین تر از قانون کار و بدون بیمه سعی در برطرف کردن مشکلات مالی خود می کنند. این ظلم کارفرمایان در حق خبرنگاران هیچ گاه دیده نشده است، کارفرمایانی که داعیه دین و مذهب و حلال و حرام دارند نیز با خبرنگاران خود چنین برخوردی می کنند آیا دین اسلام نگفته هر جا ظلمی دیدید از مظلوم دفاع کنید چرا مسئولین این مسائل را نادیده می گیرند؟ کارفرمایان خبرنگاران را طوری استخدام می کنند که نتوانند حق وحقوق خود را مطالبه کنند و اگر هم این کار را انجام دهند آن فرد را اخراج می کنند بدون آنکه حقوق او را پرداخت نمایند.

خبرنگاران اجازه نشر مشکلات خود را ندارند

رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی اضافه کرد: بزرگ ترین مشکل خبرنگاران این است که کارفرمایان که همان مدیران رسانه هستند اجازه چاپ مشکلات آنان را نمی دهند چون خبرنگار به عنوان کارگر حقی برای چاپ مشکلات خود در روزنامه و خبرگزاری ها ندارد و تصمیم نهایی با کارفرما و مدیران رسانه است.اینجاست که میگوییم برده داری نوین در مطبوعات و خبرگزاری های کشور بیداد می کند.

آماری از تعدیل خبرنگاران وجود ندارد

اقلیما عنوان کرد: هیچ مرجعی در کشور وجود ندارد که اعلام کند چقدر از خبرنگاران کشور تعدیل شدند، وزارت ارشاد چرا پیگیر اخراج خبرنگاران نیست؟ چرا وزارت کار ستاد ویژه ای برای برخورد با روزنامه ها و خبرگزاری ها و سایت های خبری که خبرنگاران خود را تعدیل کردند، نمی کند؟

پدر مددکاری اجتماعی ایران گفت: درزمانی که کشور به دلیل شیوع کرونا در شرایط بحرانی قرارگرفته است و معیشت مردم در تنگنا قرارگرفته چرا باید خبرنگاران و کارگران و کارمندان اخراج شوند؟پ